جنازه‌ی مسافرهای ایرباس را جمع می‌کردیم. بعضی‌ها به دستشان ساعت و انگشتر و النگو بود. اول گفتیم درشان بیاوریم. اگر درنمی‌آوردیم، می‌چسبید به پوستشان و دیگر نمی‌شد کاریش کرد. بعد دیدیم بعضی‌هایشان سر ندارند، پا ندارند یا فقط یک تکه از بدنشان مانده. خانواده‌هایشان فقط از روی همین وسایل می‌توانستند بشناسندشان؛ به‌شان دست نزدیم.